Short Replay: O Brother, Where Art Thou?

ถึงแม้เครดิตจะอ้างว่าเรื่องราวในหนังดัดแปลงมาจาก The Odyssey ของ โฮเมอร์ แต่นอกจากชื่อตัวละครหลักบางตัว (โอดิซิส, เพเนโลป) และโครงเรื่องโดยคร่าวๆ แล้ว (การผจญภัยของชายหนุ่มขณะพยายามจะเดินทางกลับมาหาภรรยาอันเป็นที่รัก หลังพรากจากกันไปเนิ่นนาน) O Brother, Where Art Thou? หาได้มีอะไรอื่นใกล้เคียงกับต้นฉบับแม้แต่น้อย มันเป็นหนึ่งในผลงานกลุ่ม “ตลกโปกฮา” ของสองพี่น้องผู้กำกับ โจเอล และ อีธาน โคน เช่นเดียวกับ Raising Arizona, The Hudsucker Proxy และ The Big Lebowski ซึ่งแม้จะมี “แฟนคลับ” อยู่ไม่น้อย แต่โดยภาพรวมแล้วมักจะไม่ค่อยได้รับเสียงชื่นชมหรือการเหลียวแลจากเหล่านักวิจารณ์มากเท่าผลงานในกลุ่มฟิล์มนัวร์อย่าง Blood Simple, Miller’s Crossing, Fargo, Barton Fink, The Man Who Wasn’t There และล่าสุด คือ No Country for Old Men

จุดเด่นของ O Brother, Where Art Thou? ไม่ได้อยู่ตรงพล็อตเรื่อง ซึ่งแทบจะหาสาระไม่ค่อยได้ (นักโทษสามคนแหกคุกออกมาแล้วจับพลัดจับผลูกลายเป็นบอยแบนด์ชื่อดังในชั่วข้ามคืน) แต่อยู่ตรงการเนรมิตช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ของอเมริกา (ยุคเศรษฐกิจตกต่ำในช่วงทศวรรษ 1930) ให้ออกมาในลักษณะเหนือจริงคล้ายเทพนิยายผสมการอ้างอิงวัฒนธรรมป็อปในแทบทุกรายละเอียด ผ่านงานกำกับภาพระดับเทพของ โรเจอร์ เดียกินส์ ซึ่งเคยถูกเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์มาห้าครั้ง และซดแห้วไปทั้งห้าครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ และเพลงประกอบแนวบลูกราสสุดแสนไพเราะของ ที-โบน เบอร์เน็ตต์ (ซาวด์แทร็กหนังคว้ารางวัลแกรมมี่สาขาอัลบั้มแห่งปีมาครอง) หลายฉากในหนังจะติดตาคุณไปอีกนาน เช่น ฉากการเดินขบวนของกลุ่ม คู คลักซ์ แคลน หรือฉากไซเรนสาวสามนางซักผ้าอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ (ในลีลากึ่งสโลว์โมชั่น) พลางร้องเพลง Didn’t Leave Nobody But the Baby พวกมันเป็นฉากที่ดูหลอกหลอน งดงาม และเปี่ยมเสน่ห์อย่างประหลาด เช่นเดียวกับหนังทั้งเรื่อง