ผลงานมาสเตอร์พีซชิ้นนี้ของผู้กำกับชาวแคนาดา อะตอม อีโกยาน ไม่ได้เกี่ยวกับความตายมากเท่าผลกระทบของความตายต่อเหล่าสรรพชีวิตที่ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป หนังเล่าถึงเรื่องราวของทนายความ (เอียน โฮล์ม) ที่เดินทางมายังเมืองชนบทเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อสืบหาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ เมื่อรถนักเรียนประสบอุบัติเหตุ ไถลหล่นจากถนนชุ่มหิมะลงไปยังทะเลสาบน้ำแข็ง ส่งผลให้เด็กจำนวน 14 คนเสียชีวิต ขณะบางคนที่รอดมาได้กลับตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจากผีดิบไร้วิญญาณ เช่น คนขับรถ ซึ่งโดนความรู้สึกผิดกัดกร่อน และเด็กสาว ซึ่งต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างไปพร้อมๆ กับความหวังในการเป็นนักร้อง
ระหว่างตามเก็บข้อมูลของบรรดาชาวเมือง คนดูก็มีโอกาสสัมผัสเสี้ยวชีวิตของทนายความ โดยเฉพาะสายสัมพันธ์อันเหินห่างของเขากับลูกสาวขี้ยา ซึ่งปัจจุบันแทบจะเป็นเหมือนคนแปลกหน้า ในฉากที่เศร้าสลดที่สุดฉากหนึ่งของหนัง ทนายความได้รำลึกถึงอดีตเมื่อครั้งที่เขายัง “รู้จัก” ลูกสาวคนนี้ และช่วยเหลือเธอให้รอดตายจากพิษแมงมุมกัด แต่สุดท้ายกลับต้องสูญเสียเธอให้ยาเสพติด
หนังดัดแปลงมาจากนิยายของ รัสเซลล์ แบงค์ส แต่รายละเอียดหนึ่งที่ถูกเพิ่มเข้ามาอย่างยอดเยี่ยม (ซึ่งต้องยกความดีความชอบให้อีโกยานในฐานะผู้กำกับ/เขียนบท นอกเหนือจากโครงสร้างการเล่าเรื่องอันซับซ้อน แต่ไม่สับสน แหวกจากธรรมเนียมปฏิบัติ แต่กลับดึงอารมณ์คนดูได้อย่างอยู่หมัด) คือ การอ้างอิงถึง The Pied Piper of Hamelin ของ โรเบิร์ต บราวนิ่ง เกี่ยวกับคนเป่าขลุ่ยที่ใช้เสียงเพลงขับกล่อมเด็กๆ ให้หนีตามเขาออกจากเมืองไปจนหมด (และไม่กลับมาอีกเลย) หลังจากพ่อแม่ของพวกเด็กๆ ตระบัดสัตย์กับคนเป่าขลุ่ย เหลือเพียงเด็กชายพิการคนเดียวที่ถูกทิ้งให้อยู่ในเมืองซึ่งปราศจากเด็ก พร้อมกับแรงปรารถนาที่จะตามคนอื่นๆ ไป... ดูเหมือนบางทีความตายก็ง่ายกว่าการมีชีวิตอยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น