Short Replay: The Purple Rose of Cairo

เมื่อพูดถึงผลงานระดับสุดยอดของ วู้ดดี้ อัลเลน หลายคนอาจลืมจะนึกถึง The Purple Rose of Cairo ทั้งที่ความจริงแล้วคุณภาพของมันหาได้อ่อนด้อยกว่า Annie Hall, Manhattan, Crimes and Misdemeanors, Hannah and Her Sisters หรือ Bullets over Broadway และบางทีอาจเหนือกว่าเสียด้วยซ้ำ

หนังผสมผสานอารมณ์ขันและสัจธรรมอันเจ็บปวดของชีวิตได้อย่างกลมกลืน เรื่องราวของ เซซีเลีย (มีอา ฟาร์โรว์) สาวเสิร์ฟในเมืองนิวเจอร์ซีย์ยุคเศรษฐกิจตกต่ำ ที่มักจะหาทางหนีจากความทุกข์ของชีวิตแบบกัดก้อนเกลือกินกับสามีขี้เหล้า ไม่เอาอ่าว แถมยังชอบลงไม้ลงมือกับคนใกล้ตัวเวลาเมา (แดนนี่ ไอเอลโล) ด้วยการแอบหลบไปดูหนังเรื่อง The Purple Rose of Cairo จนกระทั่งวันหนึ่ง ทอม แบ็กซ์เตอร์ (เจฟฟ์ เดเนียลส์) พระเอกแสนดีสุดเพอร์เฟ็กต์ในหนัง ก็พลันกระโดดออกมาจากจอ แล้วบันดาลความฝันอันแสนโรแมนติกของเธอ (และอาจหมายรวมถึงผู้หญิงอีกจำนวนมาก) ให้กลายเป็นจริง

แต่พฤติกรรมของทอมได้ก่อให้เกิดความอลหม่านไปทั่ว ตัวละครอื่นๆ ในหนังเริ่มตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูก (เรื่องราวไม่สามารถดำเนินต่อไปได้เพราะขาดตัวแสดงไปคน) จนกระทั่งคนหนึ่งต้องลุกขึ้นมาเต้นแท็บเป็นการแก้เซ็ง ขณะเดียวกันเหล่าผู้บริหารในฮอลลีวู้ดก็ขนขบวนมายังนิวเจอร์ซีย์ เพื่อข่มขู่ทอมว่า หากเขาไม่ยอมกลับไปเล่นหนังต่อ พวกเขาจะถอนหนังออกจากโรง พร้อมทั้งติดต่อ กิล เชพเพิร์ด (เดเนียลส์) ให้มาช่วยกล่อมเซซีเลีย เพื่อให้เธอโน้มน้าวทอมให้ยอมกลับเข้าจอหนังตามเดิม (งงไหมเนี่ย)

อย่างไรก็ตาม ความสนุกสนานที่เคลือบไว้ในเปลือกนอกหาได้ปกปิดสารัตถะของหนัง นั่นคือ ความสุขเป็นสิ่งชั่วแล่น ส่วนความทุกข์ทรมานนั้นถือเป็นสรณะ ดังจะเห็นได้จากบทสรุปของหนัง ซึ่งตอกย้ำสัจธรรมแห่งความเจ็บปวดของชีวิต ไปพร้อมๆ กับมหัศจรรย์แห่งโลกภาพยนตร์ ซึ่งสามารถช่วยปัดเป่าความเศร้าหมองได้... แม้จะเพียงช่วงเวลาสักสองชั่วโมงก็ตาม