แม้ The Social Network จะเดินหน้ากวาดรางวัลนักวิจารณ์ได้เกือบเบ็ดเสร็จ (คิดแล้วเท่ากับ 93%) ยิ่งกว่าหนังเรื่องไหนในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา แต่ก็เป็นเรื่องน่าแปลกที่บรรดากูรูออสการ์ทั้งหลายกลับเห็นว่าโอกาสที่มันจะคว้ารางวัลสูงสุดบนเวทีออสการ์นั้นอ่อนด้อยกว่าหนังอย่าง The King’s Speech (บางคนถึงขั้นกล้าใช้คำว่า “ไม่มีทางได้ออสการ์หนังยอดเยี่ยม”) ด้วยเหตุผลว่าผลงานกำกับของ เดวิด ฟินเชอร์ เย็นชาเกินไป ฮิปเกินไป หม่นเกินไป วัยรุ่นเกินไป ดิจิตอลเกินไป ฯลฯ ขณะที่หนังของ ทอม ฮูเปอร์ “เข้าทาง” กรรมการออสการ์ที่อายุมากและหัวเก่า
ข้อโต้แย้งดังกล่าวอาจมีน้ำหนักน่าเชื่อถือหากเป็นเมื่อสิบหรือยี่สิบปีที่แล้ว ก่อนหน้าการคว้าชัยของหนัง “ไม่เข้าทางออสการ์” อย่าง The Departed (รุนแรงเกินไป หยาบคายเกินไป) No Country for Old Men (ตอนจบชวนพิศวงเกินไป รุนแรงเกินไป) และ The Hurt Locker (ฟอร์มเล็กเกินไป)
แน่นอน นักวิจารณ์ไม่ใช่กรรมการออสการ์ และฝ่ายหลังก็พิสูจน์ให้เห็นหลายครั้งหลายคราว่าไม่แคร์ความรู้สึกของฝ่ายแรกแม้กระผีกดังจะเห็นได้จากชัยชนะของ Crash เหนือ Brokeback Mountain แต่ขณะเดียวกันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าออสการ์ในช่วงหลังเริ่มมีทัศนคติ หรือรสนิยม “สอดคล้อง” กับนักวิจารณ์มากขึ้น ฉะนั้นการฟันธงว่า The Social Network ไม่ใช่ตัวเก็งอันดับหนึ่ง “ณ เวลานี้” จึงเป็นการใช้อัตตาเหนือเหตุผล
ส่วนอะไรจะเกิดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้านั้นยังเรียกได้ว่ายากต่อการคาดเดา เพราะรายชื่อผู้เข้าชิงยังไม่ถูกประกาศออกมาด้วยซ้ำ (25 มกราคม 2554) เช่นเดียวกับรางวัลของเหล่าสมาพันธ์อื่นๆ นอกจากสมาพันธ์นักแสดง (ผู้กำกับ, คนเขียนบท, คนตัดต่อ, ผู้อำนวยการสร้าง ฯลฯ) ซึ่งน่าจะใช้เป็นมาตรวัดแรงสนับสนุนต่อหนังแต่ละเรื่องบนเวทีออสการ์ได้มากกว่ารางวัลนักวิจารณ์ เพราะสมาชิกสมาพันธ์เหล่านี้ หลายคนมีสิทธิ์เลือกผู้ชนะรางวัลออสการ์
ในกลุ่มหนังตัวเก็งแรกเริ่มก่อนผลรางวัลนักวิจารณ์สถาบันต่างๆ เรื่องที่เริ่มส่อแววร่อแร่ หมดแรงข้าวต้มอย่างเห็นได้ชัด คือ 127 Hours ซึ่งพลาดการเข้าชิงลูกโลกทองคำทั้งสาขาหนังและผู้กำกับ (ส่วนการพลาดเข้าชิงสาขา ทีมนักแสดงยอดเยี่ยม ของ SAG ซึ่งเทียบเท่ารางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมบนเวทีนี้ ถือว่าไม่ผิดฟอร์มเพราะ 127 Hours เป็นหนังประเภทวันแมนโชว์) ตรงข้ามกับ The Fighter ที่เปิดฉายทีหลัง แต่กลับมาแรงขึ้นเรื่อยๆ สังเกตได้จากเสียงตอบรับอย่างอบอุ่นจากลูกโลกทองคำและ SAG จนหลายคนเริ่มคิดว่ามันอาจกลายเป็นตาอยู่คว้าชิ้นปลามันมาครองแบบเดียวกับหนังนักมวยอีกเรื่องอย่าง Million Dollar Baby ขณะที่บางคนก็นำไปเทียบกับหนังนักมวยเรื่อง Rocky ซึ่งเมื่อ 36 ปีก่อนเอาชนะขวัญใจนักวิจารณ์อย่าง Network และ All the President Men บนเวทีออสการ์
เรื่องแรกวิเคราะห์สังคมสมัยใหม่ได้เจ็บแสบผ่านบทพูดสุดคมคายเช่นเดียวกับ The Social Network ส่วนเรื่องหลังก็จำลองเหตุการณ์ทางการเมือง/ประวัติศาสตร์ได้เข้มข้นเช่นเดียวกับ The King’s Speech
ความแตกต่างอยู่ตรง ณ จุดนี้ Million Dollar Baby คว้ารางวัลผู้กำกับของสมาคมนักวิจารณ์นิวยอร์กมาครอง แถมด้วยรางวัลหนังยอดเยี่ยมจากสถาบันนักวิจารณ์อีกสองสามแห่ง ส่วน Rocky ก็คว้ารางวัลหนังยอดเยี่ยมจากสมาคมนักวิจารณ์แอลเอมาครองร่วมกับ Network แต่ The Fighter และผู้กำกับ เดวิด โอ. รัสเซลล์ ยังไม่ได้รางวัลใดๆ มาครองเลย ซ้ำร้าย หนังเพิ่งจะเปิดฉายในวงกว้าง และทำเงินได้ไม่น่าประทับใจนัก
นอกจากนี้ เดวิด โอ. รัสเซลล์ ยังสร้างศัตรูไว้เยอะ (โดยเฉพาะกับพวกนักแสดง) จากคลิปอื้อฉาวในกองถ่าย I Heart Huckabees ที่แทบจะทำให้เขากลายเป็นซูเปอร์สตาร์แห่งยูทูป หนังจึงอาจเสียคะแนนโหวตไปด้วย หาก ลิลี ทอมลิน รวมถึง จอร์จ คลูนีย์ ซึ่งประกาศไม่เผาผีกับโอ. รัสเซลล์หลังร่วมงานกันได้ไม่ราบรื่นใน Three Kings ยังแค้นฝังหุ่น (แต่เห็นได้ชัดว่า มาร์ค วอห์ลเบิร์ก รู้สึกแตกต่างออกไป)
สถานการณ์ใกล้เคียงกันจะส่งผลกระทบต่อโอกาสคว้าออสการ์ของ คริสเตียน “มืออาชีพ” เบล มากแค่ไหน เราคงต้องรอดูกันไป (ระหว่างการถ่ายทำ Terminator Salvation เบลระเบิดอารมณ์ใส่ผู้กำกับภาพ เชน เฮิร์ลบัต ด้วยคำพูดหยาบๆ เมื่อถูกฝ่ายหลังขัดจังหวะระหว่างการทำอารมณ์เพื่อเข้าฉากสำคัญ คลิปเสียงดังกล่าวถูกอัดไว้โดยทีมงานในกองถ่ายและหลุดออกมาแพร่ระบาดทางอินเตอร์เน็ท)
สมมุติฐานว่า The Fighter อาจกลายเป็นหนังอันดับหนึ่งบนเวทีออสการ์จะเริ่มมีน้ำหนักก็ต่อเมื่อตัวหนัง หรือผู้กำกับสามารถตอดรางวัลจากสถาบันสำคัญๆ ต่อไปนี้มาได้บ้าง นั่นคือ ลูกโลกทองคำ, SAG (สาขาทีมนักแสดง), National Society of Film Critics, DGA, PGA และ Broadcast Films Critics Association (หรือรางวัล Critics’ Choice) แต่หากหนังของฟินเชอร์ยังคงเดินหน้ากวาดรางวัลแบบไม่แบ่งใคร โอกาสที่ออสการ์จะคิดต่างก็ย่อมน้อยลงตามไปด้วย (กระทั่งหนัง “ล็อกถล่ม” อย่าง Crash ยังได้รางวัลสูงสุดจากสมาคมนักวิจารณ์ชิคาโก, สมาคมนักวิจารณ์ออสติน และ SAG สาขาทีมนักแสดง)
จากกลุ่มตัวเก็ง 10 เรื่อง นอกจาก 127 Hours จะดูไม่แน่นอนแล้ว อีกเรื่องคงเป็น The Town ของผู้กำกับ เบน อัฟเฟล็ก ซึ่งอาจถูกแซงโค้งสุดท้ายด้วย True Grit อย่างไรก็ตาม การที่หนังคาวบอยรีเมคของสองพี่น้องโคนโดนลูกโลกทองคำและ SAG เชิดใส่ ก็ทำให้มันเสียศูนย์ไปไม่น้อย โดยเฉพาะกรณีของเวทีแรก ซึ่งไม่แยแสผลงานชิ้นนี้เลย (การเข้าชิง = 0) แม้กระทั่งงานแสดงของ เจฟฟ์ บริดเจส และ ไฮลี สไตน์เฟลด์ กระนั้น อาจเป็นไปได้ว่ากรรมการหลายคนยังไม่ได้ดูหนัง เพราะ True Grit ถือเป็นตัวเก็งเรื่องสุดท้ายที่เปิดฉายแก่นักวิจารณ์
สำหรับสาขาผู้กำกับ มีความเป็นไปได้สูงว่า 4 คนจาก SAG สาขาทีมนักแสดง นั่นคือ ฟินเชอร์ (The Social Network), ฮูเปอร์ (The King’s Speech), โอ. รัสเซลล์ (The Fighter) และ ดาร์เรน อาโรนอฟสกี้ (Black Swan) จะลอยลำเข้าชิงออสการ์แบบไม่ยากเย็น ส่วนตำแหน่งของ ลิซา โชโลเดนโก (The Kids Are All Right) คงถูกแทนที่โดย คริสโตเฟอร์ โนแลน (Inception) แต่นั่นก็ยังไม่ใช่เรื่องแน่นอนนัก หากคุณยังจำปรากฏการณ์ The Dark Knight ได้
ถ้าทุกอย่างออกมาตามโผ ฟินเชอร์จะกลายเป็นคนเดียวที่ไม่สดซิง (เคยเข้าชิงเมื่อสองปีก่อนจาก The Curious Case of Benjamin Button) และโอกาสก้าวไปไกลกว่าเดิมของเขาก็ถือว่าสูงกว่า 70%
หนัง
ตัวเก็ง: The Social Network, The King’s Speech, Toy Story 3, Inception, The Kids Are All Right, The Fighter, 127 Hours, Black Swan, Winter’s Bone, The Town
ตัวสอดแทรก: Rabbit Hole, True Grit, Another Year
ผู้กำกับ
ตัวเก็ง: เดวิด ฟินเชอร์ (The Social Network), ทอม ฮูเปอร์ (The King’s Speech), เดวิด โอ. รัสเซลล์ (The Fighter), คริสโตเฟอร์ โนแลน (Inception), ดาร์เรน อาโรนอฟสกี้ (Black Swan)
ตัวสอดแทรก: แดนนี บอยล์ (127 Hours), โจเอล และ อีธาน โคน (True Grit)
อาจกล่าวได้ว่า การแข่งขันในสาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมได้สิ้นสุดลงแล้ว และคนที่คว้ารางวัลออสการ์มาครอง คือ โคลิน เฟิร์ธ นักแสดงผู้คร่ำหวอดอยู่ในวงการมานาน และเมื่อปีก่อนเพิ่งได้เข้าชิงสาขาเดียวกันนี้จากงานแสดงอันลุ่มลึกในหนังเรื่อง A Single Man ที่หลายคนคิดว่าควรค่ากับรางวัลออสการ์มากกว่าหากพิจารณาจากคุณภาพงานล้วนๆ แต่โชคร้ายที่คราวนั้นเขาต้องเผชิญคู่แข่งมหาหิน และปัจจัยเสริมรอบด้านที่ไม่เอื้ออำนวย
มาปีนี้เฟิร์ธดูเหมือนจะอยู่ในตำแหน่งเดียวกับ เจฟฟ์ บริดเจส เมื่อปีก่อน ทุกอย่างล้วนเข้าที่เข้าทาง เขาปราศจากคู่แข่งซึ่ง “คู่ควร” กว่า (หมายถึงบารมีเทียบเท่าและยังไม่เคยได้ออสการ์) อายุอยู่ในเกณฑ์ (เป็นที่ทราบกันดีว่าออสการ์นิยมผู้ชายสูงวัยและผู้หญิงสาวสะพรั่งในสาขานักแสดงนำ) นอกจากนี้เขายังเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนร่วมงาน ถ่อมตน และก็ถูกมองข้ามมานาน พูดโดยรวมๆ ก็คือ มันถึงเวลาของเขาแล้ว ที่สำคัญ เฟิร์ธยังมีข้อได้เปรียบตรงที่ The King’s Speech แข็งแกร่งในฐานะหนังยอดเยี่ยม ซึ่งแตกต่างจาก Crazy Heart ของบริดเจส
ปัจจัยดังกล่าวมีความสำคัญไม่น้อย และอาจเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ช่วยให้ เอเดรียน โบรดี้ พลิกคว่ำสองยักษ์ใหญ่อย่าง แจ๊ค นิโคลสัน (About Schmidt) และ เดเนียล เดย์-ลูอิส (Gangs of New York) เมื่อ 8 ปีก่อน (ตลอดทศวรรษที่ผ่านมา มีนักแสดงชายเพียงสามคนเท่านั้นที่คว้ารางวัลนำชายมาครองจากหนังที่ไม่ได้เข้าชิงในสาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยม นั่นคือ เดนเซล วอชิงตัน จาก Training Day ฟอร์เรสต์ วิทเทเกอร์ จาก The Last King of Scotland และบริดเจสจาก Crazy Heart)
สถิติดังกล่าวไม่ส่งผลดีต่อว่าที่พิธีกรออสการ์ (ร่วมกับ แอนน์ แฮทธาเวย์) อย่าง เจมส์ ฟรังโก้ เท่าไหร่ เมื่อปรากฏว่าหนังของเขาทำท่าจะได้เสียงสนับสนุนที่อ่อนปวกเปียก แต่อาจช่วยผลักดันให้ เจสซี ไอเซนเบิร์ก กลายเป็นคู่แข่งเพียงคนเดียวของเฟิร์ธ กระนั้นการฝ่าด่านปัจจัยเสริมรอบด้านที่ไม่เอื้ออำนวย แล้วกลายเป็นเจ้าของออสการ์สาขานักแสดงนำชายที่อายุน้อยที่สุด (27 ปี) ถือเป็นงานหนักมหาโหด (เจ้าของสถิติเดิม คือ เอเดรียน โบรดี้ ที่อายุ 29 ปีตอนได้รับออสการ์) ซ้ำร้าย ผลงานของไอเซนเบิร์กยังอยู่ในโหมด “แสดงน้อย แต่ได้มาก” อีกด้วย ซึ่งไม่ค่อยเข้าทางออสการ์มากเท่าไหร่ (ถ้าอยากรู้ว่างานแสดงที่เข้าทางออสการ์เป็นเช่นไร ให้ดู โม’นีก จาก Precious: Based on the novel “Push” by Sapphire)
การแข่งขันในสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมดูเหมือนจะสูสีคู่คี่กว่า เพราะทั้ง นาตาลี พอร์ตแมน และ แอนเน็ต เบนนิง ล้วนมีปัจจัยเสริมที่ช่วยผลักดันมากพอๆ กัน คนแรกได้บทโชว์ทักษะที่เข้าทางออสการ์มาก (ฝึกซ้อมร่างกายเพื่อเป็นนักเต้น อดอาหารให้น้ำหนักลด แล้วกลายร่างเป็นตัวละครอย่างสมบูรณ์แบบ) อายุอยู่ในเกณฑ์ และเป็นที่ยอมรับในระดับหนึ่ง (เคยเข้าชิงออสการ์นักแสดงสมทบหญิงจาก Closer) ส่วนคนหลังมากทั้งบารมีและประสบการณ์ที่เชี่ยวกราก หลังเคยเข้าชิงออสการ์มาแล้วสามครั้ง (สมทบหญิงจากThe Grifters นำหญิงจาก American Beauty นำหญิงจาก Being Julia) แถมยังเป็นที่รักใคร่นับถือของคนในวงการ
บางคนเริ่มเปรียบเทียบความคล้ายคลึงกันกับปีที่ มาริยง โกติญาร์ (La Vie En Rose) ต้องประชันกับ จูลี คริสตี้ (Away From Her) โดยคนแรกได้บทเด่น โชว์ทักษะเป็นรูปธรรมชัดเจนคล้ายคลึงกับพอร์ตแมน ส่วนคนหลังได้บทลุ่มลึก ไม่เน้นแสดงแสดงอารมณ์รุนแรงคล้ายคลึงกับเบนนิง ครั้งนั้นวัยสาวเอาชนะวัยลายครามได้ แต่ความแตกต่างสำคัญ คือ คริสตี้เคยได้ออสการ์มาแล้วจาก Darling เมื่อปี 1965 ขณะที่เบนนิงกลับซดแห้วทุกครั้งที่เข้าชิง
อีกสองคนที่น่าจะได้เข้าชิงค่อนข้างแน่ คือ เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ (Winter’s Bone) และ นิโคล คิดแมน (Rabbit Hole) ส่งผลให้เหลือที่ว่างอีกเพียงหนึ่งเดียวสำหรับสามตัวเก็งอย่าง ฮิลารี สแวงค์ (SAG) มิเชลล์ วิลเลียมส์ (ลูกโลกทองคำ) และ เลสลีย์ แมนวิลล์ (Another Year) มองเผินๆ แล้ว คนหลังสุดเหมือนจะเสียเปรียบอีกสองคนแรกตรงที่เธอถูกมองข้ามครั้งแล้วครั้งเล่า แต่แมนวิลล์อาจได้หัวเราะทีหลังดังกว่าแบบ ลอรา ลินนีย์ (The Savages) และ ซาแมนธา มอร์ตัน (In America) สองนักแสดงหญิงในรอบ 10 ปีที่ได้เข้าชิงออสการ์สาขานี้ หลังจากพลาดการเข้าชิงทั้งลูกโลกทองคำและ SAG
นักแสดงนำชาย
ตัวเก็ง: โคลิน เฟิร์ธ (The King’s Speech), เจมส์ ฟรังโก (127 Hours), เจสซี ไอเซนเบิร์ก (The Social Network), โรเบิร์ต ดูวัล (Get Low), เจฟฟ์ บริดเจส (True Grit)
ตัวสอดแทรก: ฮาเวียร์ บาร์เด็ม (Biutiful), ไรอัน กอสลิง (Blue Valentine)
นักแสดงนำหญิง
ตัวเก็ง: แอนเน็ต เบนนิง (The Kids Are All Right), นาตาลี พอร์ตแมน (Black Swan), นิโคล คิดแมน (Rabbit Hole), เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ (Winter’s Bone), เลสลีย์ แมนวิลล์ (Another Year)
ตัวสอดแทรก: ฮิลารี สแวงค์ (Conviction), จูลีแอนน์ มัวร์ (The Kids Are All Right), มิเชลล์ วิลเลียมส์ (Blue Valentine)
หลังสิ้นเสียงระฆังยกแรก ดูเหมือน คริสเตียน เบล (The Fighter) จะทำคะแนนนำห่างคู่แข่งคนอื่นๆ ในสาขานักแสดงสมทบชายค่อนข้างมาก เช่นเดียวกับนักแสดงที่รับบทแม่ของเขาในหนัง นั่นคือ เมลิสสา ลีโอ ในสาขานักแสดงสมทบหญิง ทั้งสองได้แรงสนับสนุนชั้นยอดจากข้อเท็จจริงที่ว่า The Fighter เป็นหนังฟีลกู๊ดที่ผสานความจริงของชีวิตเอาไว้ได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ และแน่นอนว่าคนแรกย่อมได้คะแนนเพิ่มจากการลดน้ำหนัก (อีกครั้งหลังจาก The Machinist) การเล่นบทคนจริงและเลียนแบบบุคลิกท่าทางของบุคคลนั้นได้อย่างแนบเนียน
ณ ตอนนี้คู่แข่งสำคัญของเบล คือ เจฟฟรีย์ รัช (The King’s Speech) ซึ่งเป็นขวัญใจออสการ์มาตลอดช่วงเวลาหลายปี (ได้นำชายจาก Shine เข้าชิงสมทบชายจาก Shakespeare in Love และเข้าชิงนำชายจาก Quills) แต่เขาไม่ใช่คู่แข่งที่น่าหวาดวิตกเท่า “ชื่อเสีย” จากคลิปเสียงอื้อฉาว ซึ่งน่าจะเป็นปัจจัยลบเพียงหนึ่งเดียวที่อาจทำให้เบลชวดรางวัลออสการ์ ส่วนตำแหน่งว่างที่เหลืออีกสามตำแหน่งยังดูไม่แน่ชัดว่าใครจะหลุดเข้าชิงได้บ้าง
เจเรมี เรนเนอร์ น่าจะเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยสุด หลังจากเขาติดโผทั้งลูกโลกทองคำและ SAG นอกจากนี้ การหลุดเข้าชิงออสการ์สาขานำชายเมื่อปีก่อนจาก The Hurt Locker บ่งบอกว่าเขาเป็นที่ยอมรับของกรรมการไม่น้อย แต่ขณะเดียวกันก็พึงระวังสถิติว่าในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา โดยเฉลี่ยแล้วจะมีนักแสดงซึ่งได้เข้าชิงทั้งสองเวทีนี้ชวดการเข้าชิงออสการ์อย่างน้อยปีละคน โดยตัวอย่างเหยื่ออธรรมในอดีตก็เช่น เฮย์เดน คริสเตนเซน (Life as a House) ริชาร์ด เกียร์ (Chicago) และ เดนนิส เควด (Far From Heaven)
ความแข็งแกร่งของหนังอาจช่วยหนุนนำให้ แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ (The Social Network) และ มาร์ค รัฟฟาโล (The Kids Are All Right) ได้ลอยลำเข้าชิงออสการ์ไปด้วย หลังคนแรกเสียเชิงมวยบนเวที SAG ส่วนคนหลังชวดการเข้าชิงลูกโลกทองคำ (ถูกแทนที่โดย ไมเคิล ดั๊กลาส จาก Wall Street: Money Never Sleep ซึ่งคงได้คะแนนสงสารพิเศษจากเหล่าผู้สื่อข่าวต่างประเทศบ้าดารา) หลักการเดียวกันนี้ใช้ได้กับ จอห์น ฮอว์ค (Winter’s Bone) เช่นกัน เมื่อเขาพลาดการเข้าชิงลูกโลกทองคำ แต่สามารถเบียดการ์ฟิลด์ได้สำเร็จบนเวที SAG จนอาจกล่าวได้ว่าทั้งสามมีโอกาสเข้าชิงออสการ์มากพอๆ กัน แต่ใครล่ะที่จะหลุดจากวงโคจรในช่วงโค้งสุดท้าย
การพลาดท่าบนเวที SAG สาขานักแสดงสมทบหญิงทำให้จอมขโมยซีนขวัญใจนักวิจารณ์ แจ๊คกี้ วีเวอร์ เสียฟอร์มไปเล็กน้อย สาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะมีกรรมการจำนวนไม่มากได้ดูหนังเล็กๆ จากออสเตรเลียเรื่อง Animal Kingdom แต่คาดหวังได้ว่าเธอจะกลับมาเฉิดฉายบนเวทีออสการ์ควบคู่กับลีโอ, เอมี อดัมส์ (The Fighter) และ เฮเลนา บอนแฮม คาร์เตอร์ (The King’s Speech) ซึ่งเป็นกลุ่มตัวเก็ง เพราะเทียบไปแล้ว SAG มีความเป็นมหาชนมากกว่าออสการ์ (SAG มีสมาชิกเกือบสองแสน ส่วนนักแสดงที่เป็นกรรมการออสการ์มีเพียงพันกว่าคน) ซึ่งเน้นความ “Exclusive”
ส่วนตำแหน่งว่างสุดท้ายอาจเป็นการฟาดฟันกันของน้องใหม่อย่าง มิลา คูนิส (ซึ่งแม้จะได้เข้าชิงทั้งลูกโลกและ SAG แต่ว่ากันว่าบทของเธอใน Black Swan ไม่ได้โดดเด่นมากนัก ชะตากรรมจึงอาจลงเอยแบบเดียวกับ เคท บลันเช็ต จาก Bandits คาเมรอน ดิแอซ จาก Vanilla Sky และ มาเรีย เบลโล จาก The Cooler นั่นคือ ชวดการเข้าชิงออสการ์ หลังจากทำคะแนนนำในโค้งแรก) และ ไฮลี สไตน์เฟลด์ ซึ่งอันที่จริงเป็นนักแสดงนำจาก True Grit แต่ถูกผลักเข้าชิงในสาขาสมทบ
นักแสดงสมทบชาย
ตัวเก็ง: คริสเตียน เบล (The Fighter), เจฟฟรีย์ รัช (The King’s Speech), มาร์ค รัฟฟาโล (The Kids Are All Right), แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ (The Social Network), เจเรมี เรนเนอร์ (The Town)
ตัวสอดแทรก: แม็ท เดมอน (True Grit), แซม ร็อคเวลล์ (Conviction), จอห์น ฮอว์คส์ (Winter’s Bone)
นักแสดงสมทบหญิง
ตัวเก็ง: เฮเลนา บอนแฮม คาร์เตอร์ (The King’s Speech), เมลิสสา ลีโอ (The Fighter), ไฮลี สไตน์เฟลด์ (True Grit), เอมี อดัมส์ (The Fighter), แจ๊คกี้ วีเวอร์ (Animal Kingdom)
ตัวสอดแทรก: ไดแอนน์ วีสต์ (Rabbit Hole), มิลา คูนิส (Black Swan)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น