วันอังคาร, มีนาคม 13, 2550

หนังเรียกน้ำตาของผู้ชาย


เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมเพิ่งได้อ่านบทความเกี่ยวกับหนังที่ทำให้ผู้ชายร้องไห้ ซึ่งคนเขียนได้ระบุตัวอย่างเช่น Titanic และ The Notebook เป็นต้น แต่ผมกลับมีความเห็นว่าหนังทั้งสองเรื่องนั้นยังเป็นหนังสำหรับกลุ่มคนดูผู้หญิงเป็นหลักอยู่ดี (ผู้ชายอาจจะชอบ Titanic ในส่วนที่เป็นแอ็กชั่น เอฟเฟ็กต์ และฉากเรือล่ม ส่วนเรื่องราวความรักต้องห้ามระหว่างแจ๊คกับโรสนั้นน่าจะมีประสิทธิภาพในการบีบน้ำตาผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย) แบบเดียวกับ Beaches และ Steel Magnolia หรือ Terms of Endearment

ตรงกันข้าม หนังอีกส่วนหนึ่งที่บทความระบุอย่าง Gladiator และ Saving Private Ryan กลับมีลักษณะ “แมน” กว่าอีกสองเรื่องข้างต้นแบบชัดเจน แม้ว่าพวกมันจะทำให้ผมต้องพยายามนึกด้วยความฉงนสงสัยอย่างหนักว่าฉากไหนกันหรือในหนังสองเรื่องนี้ที่สามารถทำให้ผู้ชายอกสามศอกร้องไห้ได้ บางทีคงเป็นฉากการตายของ ทอม แฮงค์ กับ รัสเซลล์ โครว กระมัง

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับตัวเลือกอีกส่วนหนึ่งของบทความ ซึ่งยืนอยู่กึ่งกลางระหว่างความเป็นหนังสำหรับผู้ชายกับหนังบีบน้ำตา เช่น Dead Poets Society (ใครบ้างจะใจแข็งไม่ร้องไห้ตอนฉากจบที่เด็กๆ ยืนคาราวะให้ครูคีตติ้ง) Field of Dreams (เช่นกัน ฉากจบเมื่อลูกชายได้ขว้างบอลกับพ่อของเขา) Empire of the Sun (เรื่องนี้ผมดูนานแล้วจนจำไม่ได้ แต่คล้ายๆ ว่าจะร้องไห้อยู่เหมือนกัน แต่อาจเนื่องมาจากความไพเราะของดนตรีประกอบในหนัง) Legends of the Fall (ฉากน้องชายถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าพี่ชายในสนามรบ) และ The Shawshank Redemption (เมื่อเพื่อนรักสองคนกลับมาเจอกันในตอนท้าย แต่รู้สึกว่าผมจะร้องไห้ในฉากที่แอนดี้หนีออกจากคุกได้ แล้วยืนกางแขนต้อนรับสายฝนต่างหาก)

ผมเชื่อว่า A River Runs Through It คงโดนใจลูกผู้ชายอยู่หลายคน เพราะหนังเรื่องนี้เคยถูกคัดเลือกจากชมรมวิจารณ์บันเทิง (ซึ่งแน่นอนว่า 90% เป็นผู้ชาย) ให้เป็นหนังต่างประเทศยอดเยี่ยม (รางวัลนี้ถูกจัดขึ้นแค่ครั้งเดียวแล้วก็ยกเลิกไป) แต่ผมได้ดูหนังของ โรเบิร์ต เรดฟอร์ด ตอนยังเด็ก และจำอะไรไม่ได้มาก นอกจากความสวยงามของฉากตกปลา และความหล่อของ แบรด พิทท์ (ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เกือบจะเหมือนกับเรื่อง Legends of the Fall นั่นแหละ)

การร้องไห้ หรือไม่ร้องไห้ บางทีก็เป็นเรื่องอัตวิสัย เราหลายคนอาจร้องไห้ให้กับหนังที่ใครๆ เขาไม่ร้องกันก็ได้ เช่น ผมจำได้ว่าตัวเองดู Cast Away ในโรงหนังสี่ครั้ง และร้องไห้ทุกครั้งในฉากการพบกันครั้งแรกระหว่าง ทอม แฮงค์ กับ เฮเลน ฮันท์ (หล่อนหายไปไหนแล้ว?) หลังฝ่ายชายกลับมาจากเกาะ ไม่รู้ทำไม แต่มันทำให้ผมอดคิดถึงความรู้สึกต่างๆ ในอดีตไม่ได้ หรือเพื่อนผู้ชายของผมคนหนึ่งบอกว่าเขาดู Jerry Maguire ซ้ำมาหลายสิบรอบแล้ว และมันก็สามารถเรียกน้ำตาเขาได้เสมอ

4 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

เออ ร้องไห้ให้กับหนังหลายเรื่องที่กล่าวถึง เช่น

ชมรมกวีไร้ชีพ
สายน้ำไหลผ่านเลยไป
ทุ่งแห่งความฝัน
ตำนานใบไม้ร่วง
การฟื้นฟูจิตวิญญาณที่ชอว์แชงค์
ฯลฯ

แต่ ไททานิค นี่จำได้ว่าร้องไห้ให้ฉากคุณตาคุณยายนอนกอดกันเตรียมจมน้ำมากกว่า

ส่วน นักสู้ กับ ปล่อยเกาะ นี่ ไม่ร้องแฮะ หนังเรื่องล่าสุดที่ดูแล้วร้องไห้ เห้นจะเป็น ชีวิตของชาวบ้าน ส่วนหนังเรื่องล่าสุดที่คาดว่าจะได้ร้องไห้ขณะดู แต่แล้วกลับร้องไม่ออก แถมยั้วะมากกว่า คือ รินไหลสายน้ำตา จ้ะ

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

หากไม่ขึ้นกับเหตุผลแล้ว
ผมร้องไห้ให้กับหนังแบบ ตุ๊กแกผี แซ่บ ขังแปด...เยอะแยะจนไม่ดูแล้วตอนนี้อ่ะ หนังไรฟ่ะ

นอกประเด็น...อีกแล้.. :P

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ไม่ค่อยเกี่ยว แต่ดู sad movie แล้วเศร้ามากๆ แต่รู้สึกว่าจังหวะหนังไม่ดีเท่าไหร่ เลยบีบน้ำตาได้แค่เกือบๆ แต่ไม่สำเร็จ (555) ซึ้งกับคู่แม่ ลูก กับ สาวใบ้ในในร่างหุ่นมากที่สุด

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ขำมากๆ

เพราะเคยร้องไห้กับละครไทยน้ำเน่าหลังข่าวบ่อยๆ

เป้นทั้งเพราะอารมณ์ที่ดูในตอนนั้น หรือไม่ก็เนื้อเรื่อง หรือไม่ก็ความสามารถของนักแสดง

เคยร้องไห้กับละครเรื่อง ดาวพระศุกร์ ฉากที่แม่พบกับลุกสาว

555