หนังแห่งความประทับใจ

หนัง

Gomorrah ความชั่วร้าย ฟอนเฟะสามารถแทรกซึมไปได้ทุกหนแห่ง ตราบใดที่มนุษย์ยังคงโลภโมโทสัน

Departures อาหารรสเลิศสำหรับหัวใจและจิตวิญญาณ บางครั้งความตายก็ช่วยให้เรามองเห็นชีวิตได้ชัดเจนขึ้น

Let the Right One In มิตรภาพสามารถงอกงามได้ในทุกสภาวะ โดยไม่จำกัดเพศ วัย หรือกระทั่งสายพันธุ์

Milk ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ซึ่งจะยืนยงและสืบสานไปชั่วกาลนานยิ่งกว่าวงศ์ตระกูลใดๆ

The Reader โศกนาฏกรรมแห่งปัจเจกภาพ เมื่อมนุษย์อ่อนแอเกินกว่าจะต้านทานกระแสสังคม หรือแนวคิดมวลรวม

นักแสดงชาย

ซาชา บารอน โคเอน (Bruno) ทำไปได้

ฌอน เพนน์ (Milk) มุมนี้ก็มีด้วย

นิโคลัส เคจ (The Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans) เลิกพยายามเป็นฮีโร่เถอะ

มิกกี้ รู้ค (The Wrestler) ไม่เสียแรงที่ลุ้นเอาใจช่วย

คริสตอฟ วอลซ์ (Inglourious Basterds) เสียวสยองทุกสองนาที

นักแสดงหญิง

เคท วินสเล็ท (The Reader) กล้าหาญและลุ่มลึก

เรียวโกะ ฮิโรสุเอะ (Departures) ความงามอย่างมีคุณค่า

เมอรีล สตรีพ (Julie & Julia) หนึ่งเดียวคนนี้!

อลิสัน โลห์แมน (Drag Me To Hell) ดื้อสวยดุ

มิเชลล์ ไฟเฟอร์ (Cheri) ฝีมือจัดจ้านไม่เคยสร่าง

ความคิดเห็น

ปีนี้มีหนังไทยอยู่ 5 เรื่องที่ผมชื่นชอบมากเป็นพิเศษ เรื่องแรก คือ รักที่รอคอย (October Sonata) ซึ่งเล่าถึงการเติบโตของหญิงสาวคนหนึ่งได้อย่างงดงามและละเมียดละไม เรื่องราวความรักของเธอถูกถ่ายทอดอย่างชวนติดตาม จนถึงขั้นสะเทือนอารมณ์ในหลายฉากหลายตอน แต่ความนัยอีกชั้นเกี่ยวกับมนุษย์ สังคม และอุดมการณ์ทางการเมือง คือ เพชรน้ำงามที่ซุกซ่อนไว้อย่างแนบเนียน กลมกลืนจนทำให้มันก้าวไปไกลกว่าการเป็นหนังรักประโลมโลก

ถ้าจะกล่าวว่า เฉือน เป็นมาสเตอร์พีซของผู้กำกับ ก้องเกียรติ โขมศิริ ก็คงไม่ผิดจากความจริงนัก หนังของเขามักจะถ่ายทอดให้เห็นด้านที่ชั่วร้ายของมนุษย์และสังคมแบบถึงแก่น เฉือนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ที่สำคัญมันก้าวไปไกลกว่าหนังเรื่องอื่นๆ ด้วยซ้ำในแง่ของความมืดหม่น หรือจังหวะที่ลงตัวของส่วนผสมระหว่างแนวทางสืบสวนสอบสวนกับเนื้อหาวิพากษ์ระบบศีลธรรมอันคมคาย

ในบรรดาหนังตลกที่ล้นตลาด 32 ธันวา เป็นเรื่องที่เรียกเสียงหัวเราะของผมได้มากสุด เนื่องจากมันไม่ได้พึ่งพิงทักษะของดาราคาเฟ่เป็นหลักเหมือนหนังตลกเรื่องอื่นๆ แต่ความฮาส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความเฉียบคมของการวางสถานการณ์และบุคลิกตัวละครในลักษณะเดียวกับซิทคอมชั้นดี และเช่นเดียวกับซิทคอม “เรื่อง” ไม่ใช่เสน่ห์หลักของหนัง หากมีไว้แค่เชื่อมโยงแก๊กตลกต่างๆ เข้าด้วยกัน ฉะนั้น ปมปัญหาจึงถูกสร้างขึ้น แล้วก็คลี่คลายง่ายๆ บ่อยครั้งเพื่อนำไปสู่สถานการณ์ชวนหัวอื่นๆ เช่น เมื่อร้านเสริมสวยของพระเอกกำลังจะถูกธนาคารยึด ผมนึกขอบคุณผู้กำกับ ฤกษ์ชัย พวงเพ็ชร์ ที่ตระหนักดีว่าเขากำลังทำอะไร และไม่พยายามเค้นอารมณ์ดรามาจนเกินเหตุในช่วงท้าย แต่กลับรักษาโทน “ซาหริ่ม” ของหนังเอาไว้ตลอด ทั้งภาพที่เห็นบนจอและเรื่องราวที่ถ่ายทอด จนทำให้มันกลายเป็นหนังที่รื่นเริงและสดใสที่สุดในรอบปี

สามชั่วโมงผ่านไปไวราวกับพริบตาระหว่างการนั่งชม พลเมืองจูหลิง ซึ่งนั่นคงช่วยบ่งชี้ความสำเร็จของหนังสารคดีสักเรื่องหนึ่งได้แล้ว แต่จุดเด่นหาได้อยู่ตรงความสนุก เพลิดเพลินเท่านั้น เพราะหนังได้ดำดิ่งเข้าไปค้นหา สืบเสาะ วิเคราะห์ และวิพากษ์ปัญหาความวุ่นวายในภาคใต้ได้อย่างถึงแก่น (แถมยังไม่แร้นแค้นอารมณ์ขัน) พร้อมกับชี้ให้เห็นว่าก้นบึ้งของความรุนแรงที่ยืดเยื้อ ยาวนานไม่ใช่ศาสนา หรือเขตแดนใดๆ หากแต่เป็นความอยุติธรรม สองมาตรฐาน อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากสันดานของมนุษย์ต่างหาก

หนีตามกาลิเลโอ อาจไม่ใช่หนังที่สนุกสุด หรือลงตัวสุด แต่ผมเชื่อว่ามันหนังที่ “น่าสนใจ” สุดในปีนี้ของค่าย GTH ส่วนหนึ่งคงเพราะอาการลักลั่นระหว่างความพยายามจะผละจากสูตรสำเร็จ (aka การไม่คลี่คลายปม การทิ้งช่องว่าง และการสร้างตัวละครที่ “ไม่น่ารัก” จนคนดูไม่อยากลุ้นเอาใจช่วย) กับเครื่องหมายการค้าสไตล์ GTH (aka ฉากชูป้ายกลางถนน) ผมไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากบทถูกเปลี่ยนแปลงไปมากเพื่อให้ “เหมาะ” จะพะยี่ห้อ GTH หรือเปล่า แต่ความลักลั่นที่ว่าพลันสอดรับกันดีกับโครงเรื่องเกี่ยวกับตัวละครที่ชีวิตหักเหจนเสียศูนย์ สับสน แต่ก็ยังเลือกจะสู้ต่อด้วยการไปเริ่มต้นใหม่ยังต่างแดนท่ามกลางภาวะ “กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง” คนดูเฝ้ารอให้เชอร์รี่ได้เรียนรู้กฎของโลก แล้วเปิดใจยอมรับความผิดของตน แต่เวลานั้นก็ไม่มาถึง ราวกับหนังจะเตือนให้เราตระหนักว่าบางทีการไถ่บาป หรือความเปลี่ยนแปลงใช่จะเกิดขึ้นภายในเวลาสองชั่วโมง เพื่อให้คนดูได้เดินออกจากโรงหนังด้วยความสบายใจ และบางทีความไม่สมบูรณ์แบบ หรือไม่ดำเนินไปตามมาตรฐาน (ทั้งของมนุษย์และของเรื่องเล่าสักเรื่อง) ก็อาจกลายเป็นความสวยงามอย่างคาดไม่ถึงดุจเดียวกับหอเอนเมืองปิซา