ปีนี้ใครๆ ก็เชื่อกันว่าคุณปู่ มาร์ติน สกอร์เซซี่ จะได้รางวัลออสการ์สาขาผู้กำกับยอดเยี่ยมไปครองเสียที หลังจากอกหักมาหลายครั้งหลายครา ลางดีของเขาเริ่มขึ้นเมื่อเขากวาดรางวัลนักวิจารณ์มาครองเกือบหมด ตามด้วยลูกโลกทองคำ และ DGA (ซึ่งเขาไม่เคยชนะมาก่อนเลย เช่นเดียวกับออสการ์)
โดยส่วนตัว ผมไม่ได้เชียร์ใครอย่างออกนอกหน้าสักเท่าไหร่ (แต่จริงๆ แล้วถ้าจะให้เชียร์ ผมคงเลือกจะเชียร์ พอล กรีนกราส ซึ่งในความเห็นของผม กำกับหนังได้ดีกว่าสกอร์เซซี่ในปีนี้ ส่วนคนอื่นๆ นั้นผมยังไม่ได้ชมผลงานของพวกเขาเลย จึงไม่อาจตัดสินใจได้) ทว่าใจหนึ่งผมก็อยากให้สกอร์เซซี่ได้รางวัลออสการ์เสียที สาเหตุหนึ่งเพราะเขาเป็นผู้กำกับชั้นยอด และอีกสาเหตุหนึ่งก็เพราะ “ความรู้สึกผิด” จะได้หมดไปเสียที
หลายปีมานี้ ผมได้ยินเสียงเรียกร้องให้เขาได้ออสการ์แทบทุกครั้ง แม้กระทั่งจากหนังที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่อย่าง Gangs of New York จนผมรู้สึกเบื่อหน่าย ผมยอมรับว่าดีใจมากที่เมื่อห้าปีก่อน รางวัลออสการ์ตกเป็นของ โรมัน โปลันสกี้ จาก The Pianist ซึ่งคู่ควรมากกว่า เช่นเดียวกัน ผมเห็นว่า คลินท์ อีสต์วู้ด จาก Million Dollar Baby คู่ควรมากกว่าสกอร์เซซี่จาก The Aviator
ออสการ์ควรปลดแอกตัวเองเสียทีในการมอบรางวัลให้สกอร์เซซี่ไปซะในปีนี้ เพื่อในปีถัดๆ ไป เมื่อเขาสร้างหนังเรื่องใหม่ออกมา เราจะได้ไม่ต้องมานั่งฟังกระแส “นักทำหนังระดับตำนานที่ไม่เคยได้ออสการ์” กันอีก ผมไม่เข้าใจว่าคนจะเรียกร้องกันไปทำไมนักหนา การไม่ได้ออสการ์ หาได้ทำให้ผลงานของ อัลเฟร็ด ฮิทช์ค็อก หรือ ออร์สัน เวลส์ หรือ สแตนลีย์ คูบริค ด้อยลงแต่อย่างใด และการที่ คลินท์ อีสต์วู้ด ได้ออสการ์มาครองสองตัว ก็หาได้พิสูจน์ว่าเขาเป็นผู้กำกับที่เก่งกว่าอีกสามคนข้างต้น
โดยส่วนตัว ผมไม่ใช่แฟนประจำของสกอร์เซซี่ แต่ก็เคยดูหนังของเขามาบ้างพอสมควร ผมรู้สึกว่าผลงานของเขา “แมน” เกินไปสำหรับรสนิยมผม แต่ผมก็ชื่นชอบในทักษะการเล่าเรื่อง ตลอดจนการใช้เทคนิคภาพยนตร์ของเขามากๆ โดยเฉพาะในช่วงยุค 70-90 ไม่ต้องแปลกใจเลยว่า การร่วมงานกับ โรเบิร์ต เดอ นีโร คือ จุดสูงสุดในอาชีพผู้กำกับของเขา หนังทุกแนวที่ทั้งสองจับมือร่วมกันล้วนได้ผลยอดเยี่ยมไปหมด ไม่ว่าจะเป็นหนังแก๊งสเตอร์ หนังวิเคราะห์ตัวละคร หนังสะท้อนสังคม หนังชีวประวัติ หนังตลกร้าย หรือกระทั่งหนังเขย่าขวัญ ผลงานในยุคหลังๆ ของสกอร์เซซี่ดูเหมือนจะขาดจิตวิญญาณและพลังรุนแรงเหมือนในช่วงยุคทอง แต่การร่วมงานระหว่างเขากับ ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ ดูเหมือนจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นจาก Gangs of New York สู่ The Departed
ต่อไปนี้เป็นหนังของสกอร์เซซี่เรียงตามลำดับความชอบส่วนตัวของผม มีหนังหลายเรื่องของเขาที่ผมไม่ได้ดู ที่สำคัญๆ ก็เช่น Kundun (1997) The Last Temptation of Christ (1988) After Hours (1985) Raging Bull (1980) The Last Waltz (1978) New York, New York (1977) Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) และ Mean Streets (1973) ดังนั้นพวกมันจึงไม่ปรากฏในรายชื่อ
Taxi Driver (1976)
Goodfellas (1990)
The King of Comedy (1983)
The Age of Innocence (1993)
Casino (1995)
Cape Fear (1991)
The Departed (2006)
The Aviator (2004)
Gangs of New York (2002)
Bringing Out the Dead (1999)
The Color of Money (1986)
Boxcar Bertha (1972)
โดยส่วนตัว ผมไม่ได้เชียร์ใครอย่างออกนอกหน้าสักเท่าไหร่ (แต่จริงๆ แล้วถ้าจะให้เชียร์ ผมคงเลือกจะเชียร์ พอล กรีนกราส ซึ่งในความเห็นของผม กำกับหนังได้ดีกว่าสกอร์เซซี่ในปีนี้ ส่วนคนอื่นๆ นั้นผมยังไม่ได้ชมผลงานของพวกเขาเลย จึงไม่อาจตัดสินใจได้) ทว่าใจหนึ่งผมก็อยากให้สกอร์เซซี่ได้รางวัลออสการ์เสียที สาเหตุหนึ่งเพราะเขาเป็นผู้กำกับชั้นยอด และอีกสาเหตุหนึ่งก็เพราะ “ความรู้สึกผิด” จะได้หมดไปเสียที
หลายปีมานี้ ผมได้ยินเสียงเรียกร้องให้เขาได้ออสการ์แทบทุกครั้ง แม้กระทั่งจากหนังที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่อย่าง Gangs of New York จนผมรู้สึกเบื่อหน่าย ผมยอมรับว่าดีใจมากที่เมื่อห้าปีก่อน รางวัลออสการ์ตกเป็นของ โรมัน โปลันสกี้ จาก The Pianist ซึ่งคู่ควรมากกว่า เช่นเดียวกัน ผมเห็นว่า คลินท์ อีสต์วู้ด จาก Million Dollar Baby คู่ควรมากกว่าสกอร์เซซี่จาก The Aviator
ออสการ์ควรปลดแอกตัวเองเสียทีในการมอบรางวัลให้สกอร์เซซี่ไปซะในปีนี้ เพื่อในปีถัดๆ ไป เมื่อเขาสร้างหนังเรื่องใหม่ออกมา เราจะได้ไม่ต้องมานั่งฟังกระแส “นักทำหนังระดับตำนานที่ไม่เคยได้ออสการ์” กันอีก ผมไม่เข้าใจว่าคนจะเรียกร้องกันไปทำไมนักหนา การไม่ได้ออสการ์ หาได้ทำให้ผลงานของ อัลเฟร็ด ฮิทช์ค็อก หรือ ออร์สัน เวลส์ หรือ สแตนลีย์ คูบริค ด้อยลงแต่อย่างใด และการที่ คลินท์ อีสต์วู้ด ได้ออสการ์มาครองสองตัว ก็หาได้พิสูจน์ว่าเขาเป็นผู้กำกับที่เก่งกว่าอีกสามคนข้างต้น
โดยส่วนตัว ผมไม่ใช่แฟนประจำของสกอร์เซซี่ แต่ก็เคยดูหนังของเขามาบ้างพอสมควร ผมรู้สึกว่าผลงานของเขา “แมน” เกินไปสำหรับรสนิยมผม แต่ผมก็ชื่นชอบในทักษะการเล่าเรื่อง ตลอดจนการใช้เทคนิคภาพยนตร์ของเขามากๆ โดยเฉพาะในช่วงยุค 70-90 ไม่ต้องแปลกใจเลยว่า การร่วมงานกับ โรเบิร์ต เดอ นีโร คือ จุดสูงสุดในอาชีพผู้กำกับของเขา หนังทุกแนวที่ทั้งสองจับมือร่วมกันล้วนได้ผลยอดเยี่ยมไปหมด ไม่ว่าจะเป็นหนังแก๊งสเตอร์ หนังวิเคราะห์ตัวละคร หนังสะท้อนสังคม หนังชีวประวัติ หนังตลกร้าย หรือกระทั่งหนังเขย่าขวัญ ผลงานในยุคหลังๆ ของสกอร์เซซี่ดูเหมือนจะขาดจิตวิญญาณและพลังรุนแรงเหมือนในช่วงยุคทอง แต่การร่วมงานระหว่างเขากับ ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ ดูเหมือนจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นจาก Gangs of New York สู่ The Departed
ต่อไปนี้เป็นหนังของสกอร์เซซี่เรียงตามลำดับความชอบส่วนตัวของผม มีหนังหลายเรื่องของเขาที่ผมไม่ได้ดู ที่สำคัญๆ ก็เช่น Kundun (1997) The Last Temptation of Christ (1988) After Hours (1985) Raging Bull (1980) The Last Waltz (1978) New York, New York (1977) Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) และ Mean Streets (1973) ดังนั้นพวกมันจึงไม่ปรากฏในรายชื่อ
Taxi Driver (1976)
Goodfellas (1990)
The King of Comedy (1983)
The Age of Innocence (1993)
Casino (1995)
Cape Fear (1991)
The Departed (2006)
The Aviator (2004)
Gangs of New York (2002)
Bringing Out the Dead (1999)
The Color of Money (1986)
Boxcar Bertha (1972)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น