เที่ยวบิน 224

เคยพูดเล่นๆ กับเพื่อนว่าตอนสุดท้ายของหนังเรื่อง “สี่แพร่ง” จะต้องถูกใจอดีตสว.หญิงบางคนเป็นแน่ จนอาจถึงขั้นกลายเป็นหนังในดวงใจไปเลยทีเดียว เพราะ (ถ้าจำไม่ผิด) หล่อนคนนี้เคยออกมาด่าทอพวกเมียน้อย พร้อมทั้งวางแผนจะตั้งชมรมเมียหลวงขึ้นเพื่อหวังเล่นงานเหล่าคนชอบกินน้ำใต้ศอกทั้งหลาย เพื่อนผม (ที่เป็นผู้หญิง) เคยบอกว่าสงสารสามีของเธอจริงๆ ที่ได้ผู้หญิงแบบนี้มาเป็นภรรยา แต่คิดไปคิดมา ผมกลับนึกสงสารเธอมากกว่า ที่ไม่สามารถมองโลกออกจากกรอบสถานะความเป็น “เมีย” ได้

คุณเคยนึกสงสัยบ้างไหมว่าทำไมคำด่าจำพวก “แรด” “ร่าน” “กะหรี่” หรือ “สุวรรณมาลี” ถึงได้พุ่งตรงไปยังเพศหญิงฝ่ายเดียว ส่วนผู้ชายหลายใจกลับมีแต่คำด่าหน่อมแน้มประมาณ “หน้าหม้อ” หรือ “เจ้าชู้” เท่านั้น? ซึ่งบางทีก็กลายเป็นโดนตีความในแง่บวกไป เช่น ผู้ชายเจ้าชู้หมายถึงผู้ชายเจ้าเสน่ห์ และผู้หญิงบางคนก็เหมือนจะยอมรับโดยดุษฎีว่าผู้ชายย่อมเจ้าชู้เป็นธรรมชาติ เพราะถ้าผู้ชายไม่เจ้าชู้ก็เหมือนเสือไม่มีเขี้ยว อะไรทำนองนั้น

ใน “เที่ยวบิน 224” พิม (เฌอมาลย์ บุญศักดิ์) กระทำความผิดไว้สองอย่าง คือ หนึ่ง คบชู้กับชายที่แต่งงานแล้ว และ สอง ฆ่าคนตาย (ไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่ก็ตาม) แต่หนังกลับจงใจลงทัณฑ์เธอจากความผิดแรกเป็นหลัก ทั้งที่ความผิดหลังนั้นถือได้ว่าหนักหนาสาหัสกว่ากันหลายเท่านัก (พิมแค่โดนขู่ว่าจะถูกตรวจสอบสำหรับความผิดหลัง) และตัวเธอก็เหมือนจะไม่ได้สำเหนียกเลยว่าตนเองเพิ่งฆ่าคนตายไปเช่นกัน โดยขณะกำลังโดนผีสาวหน้าเละหลอกหลอนจนเสียสติ เธอกลับกรีดร้องว่า “หนูกลัวแล้ว หนูจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้ว” ราวตระหนักว่าสาเหตุเดียวที่ผีร้ายตามมารังควาญเธอเกิดจากการที่เธอไปแย่งผัวชาวบ้านมา

ตลกดีที่สังคมวางกฎลงโทษผู้หญิงที่ไปมีอะไรกับผู้ชายแต่งงานแล้ว แต่ไม่เห็นลงโทษผู้ชายแต่งงานแล้วที่ไปยุ่งกับผู้หญิงอื่น ทำไมบรรดาเมียหลวงถึงเลือกจะก่อสงครามกับเมียน้อย แล้วปล่อยให้พวกผู้ชายหน้าหม้อนอนหลับสบาย? หรือพวกเธอจินตนาการชีวิตตัวเองไม่ออก หากไม่ใช่ “เมีย” ของผู้ชายสักคน? อะไรบ่มเพาะให้พวกเธอมีความคิดเช่นนั้น? ความนิยมของละครหลังข่าวเป็นตัวอย่างอันชัดเจนหรือไม่ว่าแนวคิดดังกล่าวยังคงฝังแน่น หยั่งรากลึก และเจริญงอกงามอย่างไม่สิ้นสุด?

บางทีสังคมเราอาจไม่ต่างจากเที่ยวบิน 224 สักเท่าไหร่ มันถูกควบคุมโดยเพศชาย (กัปตันสองคน) ผู้มักจะลอยตัวอยู่เหนือปัญหา และวางอำนาจบาตรใหญ่ ขณะที่เหล่าผู้โดยสารหญิงบนเครื่องพากันตบตี ฟาดฟันกันเพื่อแย่งชิง “โคมแดง” จนเลือดตกยางออก (แถมยังน่าเจ็บใจตรงที่ ในสายตาของกัปตัน มันถือเป็นเรื่อง “ไร้สาระ” เสียอีก) พวกเธอคิดว่าเครื่องบินลำนี้ คือ โลกทั้งใบ พวกเธอมองไม่เห็นท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลนอกเครื่อง และเมื่อพิมพยายามจะพังทำลายกำแพงเครื่องบิน เธอกลับถูกฉุดกระชากให้มานั่งที่เดิม โดนมัดมือติดกับเก้าอี้ แล้วยอมจำนนต่อชะตากรรมอย่างไร้ทางออก

ถึงเวลาหรือยังที่เราจะนำเครื่องบินลำนี้ลงจอด แล้วถ้าจะให้ดีก็เผาทำลายมันเสีย เพราะมันถูกใช้งานมานานเกินแล้ว